3 سوال ساده از منتقدان جلیلی
۱. اگر فرض کنیم دلیل اصلی تحریم ها و مقابله های دشمن پافشاری ایران بر حقوق مسلم خود باشد، چگونه با تمام عقب نشینی ها و تعلیق داوطلبانه ی فعالیت های هسته ای، پرونده ی ایران در سال ۸۴ از شورای حکام به شورای امنیت ارجاع شد؟ بنابراین عامل اصلی ارجاع پرونده ی هسته ای ایران از شورای حکام به شورای امنیت و صدور بیانیه ی شدید اللحن شورای حکام که مقدمه ای شد بر قطعنامه های شورای امنیت، روحانی و ظریف در سال های پیش از ۸۴ هستند! آنها که همان تعداد محدود فعالیت هسته ای را هم تعلیق کرده و متقابلا باعث شدند پرونده ی هسته ای ایران از شورای حکام به شورای امنیت ارجاع شود. لذا همین مسئله حرص و طمع غرب را بیشتر کرد و دیگر حاضر نبود کوچکترین فعالیت هسته ای از ایران را تحمل نماید.
۲. اگر دکتر جلیلی در مذاکرات بیانیه میخوانده پس چرا غرب از مطالبات خود رفته رفته بیشتر عقب نشینی میکرد تا جایی که سقف مطالباتش در سال ۸۶ از لغو هرگونه غنی سازی در سال ۹۲ به عدم افزایش غنی سازی ۲۰% رسید و ۱+۵ راضی بود تا غنای بیست درصد بعلاوه ی حقوق دیگر تصریح شده در NPT را هم به شرط قبول برخی نظارت ها از طرف ایران به رسمیت بشناسد؟
۳. اگر رفتار مذاکراتی دکتر جلیلی عامل صدور قطعنامه در زمان ایشان و تحریم های دیگر بود، پس چرا آخرین قطعنامه علیه ایران در سال ۸۹ صادر شد؟ و پس از آن هر اجماع جهانی علیه ایران با شکست مواجه میشد و کشورهای متخاصم از ناچارگی رو به تحریم های یکجانبه آوردند؟ تا جایی که مدتی پس از آن خود آمریکا اعلام کرد متحدان ما در حال ترک گزینه ی تحریم هستند و روز به روز متحدان آمریکا در تحریم های یکجانبه کمرنگ تر ظاهر میشدند؟
